Χρόνια πολλά, Μάνα!

08/05/2022

 

 

 

«Ξέρεις…
Εγώ έκανα μεγάλη παιδί.
Όταν έμαθα ότι το μωρό μου είναι αυτιστικό έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Τρέχω συνεχώς.
Σήμερα πήρα το αυτιστικό παιδί μου και έκανα αυτό το μακρινό ταξίδι μόνη μου για ένα καλύτερο μέλλον,
για το παιδί μου.
Πρέπει να κάνω το καλύτερο,
για το παιδί μου.»
Κάθε που άρθρωνε τις λέξεις «παιδί μου» ένας μικρός σεισμός τάραζε την αύρα του δωματίου.
«Τρέμω στην ιδέα ότι όταν φύγω,
το παιδί μου,
δεν θα μπορεί να ζήσει αυτόνομο.»
Βλέπω τη μάσκα της που τρέμει. Σαν να πονάει κι αυτή.
Τα μάτια της ηφαίστεια ενεργά.
Ξεχειλίζουν.
Η φωνή σπάει χίλια κομμάτια. Χαμηλώνει το βλέμμα και το κεφάλι.
Έπειτα κοιτάζει ψηλά και την ξύνει σαν να ήταν δέρμα της.
«Όταν φτάσει εκείνη η ώρα,
δεν θα βγαίνει η ψυχή μου…»
Συνεχίζει και σπαρταράει.
Εκείνη η ώρα εμφανίζεται μπροστά μου εικόνα.
Βλέπω κάθε μακάβρια λεπτομέρεια.
Το φως, το κρεβάτι, την υγρασία του τοίχου.
Μυρίζω την θανατίλα και τα ρουθούνια μου παίρνουν φωτιά.
Βλέπω τα μάτια της…
Το ίδιο πλημμυρισμένα.
Το ίδιο ηφαίστεια.
Και τα μάγουλά της,
βιβλία, εγκυκλοπαίδειες αγώνων δρόμου. Είναι διψασμένα.
Και η ψυχή μου γίνεται ένα με εκείνης.
Ξέρω πως όταν φτάσει εκείνη η ώρα, που θα φύγω κι εγώ, θα δω και πάλι την εικόνα της.
Την εικόνα μιας μάνας που ξεψυχάει κάθε μέρα.
Που πεθαίνει κι ανασταίνεται ξανά και ξανά.
Κάθε μέρα, όλη μέρα.
Της μάνα που δεν μπορεί πια να κρύψει το δάκρυ και το πένθος της.
Τη μάνα που ψάχνει χώμα να θάψει όλα τα όνειρα που έκανε για το παιδί της.
Τη μάνα που παρακάλεσε να πεθάνει μαζί τους.
Και μετά το μετάνιωσε πολλές φορές. Και έγινε βράχος.
Και έχτισε καινούρια όνειρα.
Γέννησε καινούρια ζωή.
Καινούριες ζωές.
Και σκότωσε, θαρρείς, τον ίδιο τον θάνατο.
Για να μην πεθάνει ποτέ.
Για να γίνεται πάντα ο ίδιος βράχος για το…
παιδί της.
Βλέπω από τότε την ίδια μάνα.
Που κάνει συνεχώς εκπτώσεις.
Σε αυτά που φαντάστηκε.
Σε αυτά που ευχήθηκε.
Τη μάνα που συμβιβάστηκε και απαρνήθηκε.
Τη μάνα που παραδόθηκε και επαναστάτησε.
Τη μάνα που ηττήθηκε και νίκησε.
Τη μάνα που χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι.
Τη μάνα που πίστεψε και δεν πίστεψε.
Τη μάνα που…
Μου ζήτησε στο τέλος
«συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη…»
Και σχεδόν δεν έβγαινε η φωνή της.
«Δεν έχω να σου συγχωρήσω τίποτα!»
Της είπα.
«Κλάψε με όλη σου την ψυχή.
Κλάψε!
Γιατρέψου!
Επέτρεψε στον εαυτό σου να γιατρευτεί.
Και να σκέφτεσαι πως:
Όταν φτάσει εκείνη η ώρα, το παιδί σου, θα κάνει πολύ περισσότερα από αυτά που θα ήθελες να κάνει.
Αυτό να σκέφτεσαι!
Και απόλαυσε τον ιερό ρόλο που σου χάρισε ο Θεός μας.
Όπως αξίζει σε εσένα και στο…
παιδί σου!
Απόλαυσε τον ιερό ρόλο της Μάνας.
Μη σου το κάνεις αυτό, Μάνα!
Μην του το κάνεις αυτό, Μάνα!
Μη μου το κάνεις αυτό, Μάνα!
Μη μας το κάνεις!
Χρόνια πολλά, Μάνα!
Μάνα! Χρόνια πολλά.
-Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!-
ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ 2022.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2022