Θεέ μου!
Θέλω να κλάψω με όλη μου την δύναμη, να πλημμυρίσουν οι δρόμοι από τα δάκρυά μου,
να ουρλιάξει κάθε τρίχα από το κεφάλι μου,
να βρυχηθεί κάθε μου κύτταρο για να ακουστεί ξη φωνή μου σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Δεν την αντέχω αυτή την αδικία.
Όχι ρε παιδιά, δεν την αντέχω…
ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ!!!
Είναι η δεύτερη φορά που λαμβάνω μήνυμα απόγνωσης από μητέρα αυτιστικού παιδιού, σε διάστημα έξι μηνών που μόλις πήρε διάγνωσης βαριάς νοητικής υστέρησης, κάτω του τριάντα, για το παιδί της.
Εκείνο που με εντυπωσίασε αυτή τη φορά όμως είναι ότι και τα δύο μηνύματα είχαν ακριβώς τις ίδιες λέξεις.
«Βαγγέλη εγώ χάλια, πολύ χάλια…
Πάρα πολύ.
Χθες είχα κρίση πανικού, δεν μπορώ να το διαχειριστώ…
Ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή, όσο περνάει ο καιρός όλο και λιγότερα πράγματα μπορεί να κάνει το παιδί μου, όλο και περισσότερα αρνητικά μου λένε για το παιδί μου…
Δεν θέλω να μιλάω σε άνθρωπο πια.»
ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ….
Μην τους πιστεύεις Μάνα!
Μην τους πιστεύεις!!
Λένε ψέματα, ψέματα όλοι Μάνα!!!!
Όλοι τους!
Κανέναν μην πιστεύεις, μόνο το παιδί σου!
Μόνο.
Το Παιδί σου κι εσένα!
ΜΗ, ΜΗ,ΜΗ,ΜΗ,ΜΗ, ΜΗ, ΜΗ, ΜΗ, ΜΗ…!
Σε παρακαλώ.
Μόνο ένα παράδειγμα θα σου γράψω για να διαβάσεις σε παρακαλώ.
Θα σου μιλήσω για το Μάνο.
Και το βερίκοκο.
Που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ο Μάνος .
Τίποτα απολύτως.
Παρά μόνο να «πατικώνει» οτιδήποτε μπορεί να πατικωθεί στο πάτωμα. Να το καταστρέφει.
Έτσι είχε κάνει και με το βερίκοκο που μόλις είχε βρει στην αυλή μου εκείνο το καλοκαίρι.
Το πήρε μέσα στον αίθουσα και με δύναμη το πάτησε στη μέση του δωματίου και γέμισε ο τόπος πορτοκαλί ζουμιά. Υστέρα, πατούσε πάνω τους ξανά και ξανά λερώνοντας όλο το δωμάτιο.
«Βλέπεις Βαγγέλη, όλα τα καταστρέφει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όλη μέρα μόνο αυτό.»
Παρατήρησε η Μάνα που ήταν παρούσα.
Όμως τα λόγια αυτά δεν ήταν δικά της, ήταν αλλουνού.
Είμαι σίγουρος.
Τότε εγώ πήρα μερικά πλαστικά ποτήρια και έκανα ένα από αυτά χαλκομανία στη μέση του δωματίου ακριβώς όπως εκείνος είχε κάνει με το βερίκοκο, μεθυσμένος από ενθουσιασμό.
Ο Μάνος με κοίταξε στα μάτια.
Έδωσα κι εκείνου ένα ποτήρι. Έκανε το ίδιο.
Έπειτα ξάπλωσε.
Του έδωσα κι άλλο ποτήρι.
Κι άλλο.
Κι άλλο.
Μετά μου είπε «ΔΩΣΕ»! Ήταν η πρώτη του λέξη.
Και όταν τελείωσε, είχε φτιάξει το περίγραμμα του σώματός του με «πατικωμένα ποτήρια.
Δεν του είχε ξεφύγει ούτε πόντος!
Πήρε και σε εμένα μέτρα μετά. Ήθελε να φτιάξει και το δικό μου περίγραμμα.
Όμως η συνεδρία τελείωσε.
Και τα ποτήρια.
Ο Μάνος, είχε και αυτός διάγνωση κάτω του τριάντα.
Και ήταν αυτιστικός.
Αχ Θεέ μου!
Εύχομαι να υπήρχαν άνθρωποι ευέλικτοι και δοκιμασίες αξιολόγησης που να κατασκευάζονταν μονάχα για αυτιστικούς και διαφορετικούς ανθρώπους και να μην άκουγα ποτέ κραυγές απελπισίας και χτυποκάρδια μέσα από μηνύματα γονέων.
Και να έκανα ΧΙΛΙΑ κομμάτια όλα τα χαρτιά με αυτές τις ΑΔΙΚΕΣ διαγνώσεις.
Και να έκλεινα όλα τα στόματα.
Και να στέγνωνα κάθε δάκρυ.
Και να σώπαινα κάθε κραυγή αγιάτρευτου πόνου μέσα από μηνύματα και όχι μόνο.
Και να εξαφάνιζα κάθε απελπισία.
Και να ζωγράφιζα χαμόγελα.
Πολλά χαμόγελα!
Σε απελπισμένους γονείς.
Και να τους έκανα να ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ των παιδιών τους.
Εύχομαι να υπήρχαν δοκιμασίες, τεστ που να ξεκλείδωναν την πραγματική αξία των διαφορετικών παιδιών μας.
Εύχομαι να ήμασταν δίκαιοι.
Ξέρω καλά πως δεν είναι μόνο ο Μάνος.
Είναι πολλοί.
Είναι όλοι, είναι όλες.
Κι εσύ! Μάνα που δεν θέλεις να μιλάς πια σε κανέναν.
Κι εσύ Πατέρα!
ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ!!!!
Αυτό εύχομαι τούτες τις άγιες μέρες.
Αυτό εύχομαι Θεέ μου!
Θεέ μου!
Καλή μας Ανάσταση με αισιοδοξία!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2022
