Ένα ακόμη θαύμα για την Πανσέληνο της Πέμπτης:
Η Μαρία ήταν σιωπηλή.
Δεν είχες ακούσει τη φωνή της.
Ποτέ.
Ούτε μια λέξη.
Εφτά χρονών ήτανε.
Και τότε ήρθε στα δικά μου μέρη.
Καθόταν στον καναπέ της αναμονής μου ήσυχη και ζωγράφιζε με ευλάβεια.
Έκατσα δίπλα της.
Την έσπρωξα.
Δυο φορές.
Με το σώμα μου.
Με κοίταξε…
Έλαμψε το πρόσωπό μου.
Ούρλιαξε από χαρά.
Ούρλιαξα κι εγώ.
Πιο δυνατά.
Κι άλλο, κι άλλο.
Και ξανά μανά.
Κατευθυνθήκαμε προς τη μεγάλη αίθουσα.
Έξω από την πόρτα επικοινωνήσαμε με τα μάτια.
Μπήκαμε μέσα.
Μόνο εμείς υπήρχαμε .
Αρχίσαμε διάλογο.
Με τα μάτια, με το σώμα, με κραυγές, με βήματα.
Τρέξαμε πολύ .
Λαχάνιασε.
Λαχάνιασα.
Έκανα στην άκρη…
Ήρθε κοντά μου.
«ΑΓΚΑΛΙΑ!»
Μου είπε.
Η πρώτη της λέξη.
Η μαμά και ο μπαμπάς ήταν μπροστά.
Βγήκα από την αίθουσα.
Άλλαξα μπλούζα.
Στο γραφείο μου περίμενα τους γονείς της.
‘Ήρθαν.
«Έχει ταλέντο η κόρη σας…»
Τους είπα.
…
Μία γυναίκα γεροδεμένη,
μια γυναίκα αυστηρή,
μια γυναίκα στρατηγός,
μια γυναίκα που βάζει κάτω άνδρες δέκα…
σκύβει το κεφάλι.
Και κλαίει.
Και κλαίει.
Και κλαίει….
-Δυο χρόνια μετά-
Η Μαρία λέει μαζί μου έντεκα λέξεις σε πρόταση.
Δεν ξέρω αν θυμάται εκείνη η μαμά το δάκρυ της.
Όμως δεν εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω.
Ούτε το δάκρυ της μητέρας.
Ούτε το ταλέντο της κόρης.
Το ταλέντο της φίλης μου.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2021
