«Είσαι τρελός;;;
που θα πάρω το μικρό κοντά μου στην προπόνηση…»
Σε απάντηση του καλού μου φίλου θα ήθελα να αναφέρω τα παρακάτω:
Δε με νοιάζει που χρειάστηκε να κάνω 140 γύρους για να συμπληρώσω χιλιόμετρα προπόνηση ενώ εσείς παιδιαρίζατε με τα σκουλήκια που ξέβρασε η πρωινή καταιγίδα.
Δε με νοιάζει για εκείνο το απόγευμα που έτρεξα 10 χιλιόμετρα σε άνισες πέτρες επειδή ήθελες να ρεμβάσεις την θάλασσα.
Δε με νοιάζει που κολύμπησα 3 χιλιόμετρα και κάποιες φορές χτύπησα τα χέρια μου στις πέτρες των ρηχών νερών για να μη σε χάνω από τα μάτια μου.
Δε με νοιάζει που αρνήθηκα την πρόταση επαγγελματία προπονητή που ήθελε να με αναλάβει για να έχω εσάς προπονητές στους μαραθωνίους μου.
Δε με νοιάζει που δεν μπήκα ποτέ σε ομάδα, ούτε σύλλογο αφού ήσασταν εσείς και σύλλογος και ομάδα και κάτι πιο μεγάλο.
Δε με νοιάζει που δεν έμαθα ποτέ τι σημαίνει φοιτητική ζωή.
Δε με νοιάζουν πολλά… γιατί με μοιάζουν άλλα, πιο μεγάλα.
Δε με νοιάζει που κοροϊδεύω τους σφάχτες των γονάτων μου καθημερινά να κάνουν υπομονή για τρία λεπτά μπουσούλημα ακόμα
…
κι ας ξέρω πως αυτά τα τρία λεπτά θα διαρκέσουν μια ολόκληρη ζωή.
Τη ζωή μου.
Δε με νοιάζει
Γιατί ξέρω πως το χρόνο κι αν γυρνούσα πίσω…
Τα ίδια θα ήθελα να ζήσω.
Πανέμορφες καλημέρες και καλησπέρες!!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
