Όταν ήμουν μικρός νόμιζα πως ήμουν ένα τέρας…

01/05/2021

 

 

Είμαι Αυτιστικός:
Όταν ήμουν μικρός νόμιζα πως ήμουν ένα τέρας.
Τρομακτικό.
Αποκρουστικό.
Αηδιαστικό.
Δεν άρεσα σε κανέναν.
Άνοιγα το στόμα μου μόνος μπροστά σε ένα καθρέφτη στο μπάνιο του σπιτιού μου. Επεξεργαζόμουν τις λεπτομέρειες των μυών του στόματός μου εσωτερικά και εξωτερικά. Και του προσώπου μου.
Με τρόμαζαν.
Ή κάπως έτσι με είχαν πείσει.
Με είχαν μάθει.

Ήταν τρομακτικές οι λεπτομέρειες παρόλο που ήμουν ένα όμορφο αγόρι.
Έβγαζα και φωνές.
Μερικές άναρθρες, σαν από αδάμαστη φυλή στις ζούγκλες του Αμαζονίου και κάποιες ανθρώπινες, «κανονικές» λέξεις.
Ήταν πάρα πολύ περίεργο να με ακούω να μιλάω έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας επιλεκτικά άλαλος.
Ήτανε ξένη η φωνή μου.
Δεν την αναγνώριζα.
Ήταν τρομακτική…
Ή έτσι με είχαν πείσει.
Με είχαν μάθει.

Είχαν όλοι τους δίκιο που με φοβούνταν. Όλοι.
Ακόμα και οι δάσκαλοι κάποιες φορές με φοβούνταν.
Και οι μεγάλοι.
Μερικές φορές μου επιτίθεντο.
Είχα πολλά και περίεργα τικ που δεν μπορούσα με τίποτα να ελέγξω. Φτερουγίσματα. Πηδήματα. Γλειψίματα επιφανειών. Δαγκώματα χειλιών, κραυγές….
Και ο κατάλογος δεν τέλειωνε ποτέ.
Ξόδευα τεράστιες ποσότητες ενέργειας για να τις αναπαριστώ ξανά και ξανά τέλεια.
Χτυπούσα και τα χέρια μου στα πόδια μου συνεχώς κι έπαιζα ρυθμούς. Ρυθμούς που επηρέαζαν όλο μου το σώμα. Ακόμα και τους μύες του προσώπου μου.
Και τη γλώσσα μου. Και το σάλιο μου επηρέαζαν ακόμα.
Και τότε ήταν που γινόμουν ακόμα πιο αποκρουστικός.
Το παιδικό προσωπάκι μου γινόταν ακόμα πιο τερατώδες κάτω από την αυταρχική πίεση των αυστηρών τελετουργιών μου.
Όλοι οι δικοί μου, μού έλεγαν να κόψω τα ελαττώματα.
Τα τικ.
Τα κοπανήματα….
Υπήρχαν πολλές λέξεις να περιγράφουν τα προβλήματά μου. Διάλεγε ο καθένας την δική του.
Ήταν άσχημοι οι ρυθμοί μου και το πρόσωπο μου.
Ή…
Έτσι με είχαν πείσει.
Με είχαν μάθει.

Κρυβόμουν σαν δειλός στρουθοκάμηλος. Έκλεινα τα μάτια μου και νόμιζα ότι δε φαινόμουν πια. Ένιωθα τα μάγουλά μου να καίνε από ντροπή. Ήξερα καλά ότι ήταν ντροπιαστικό για όλους να κινούμαι περίεργα.
Να κοιτάζω περίεργα.
Να μυρίζω το περιβάλλον μου…
Περίεργα.
Ντρεπόμουν για τους άλλους.
Ντρεπόμουν για μένα.
Και προσπαθούσα, ένοχος για τον εαυτό μου, να κρυφτώ, να καμουφλαριστώ, να γίνω σαν τους άλλους.
Ήμουν πάντα μόνος.
Εκείνος που είχε απορριφθεί από πολλούς, πολλές φορές. Ήμουν σίγουρος πως για να μην είμαι μόνος έπρεπε να κόψω όλα αυτά που με έκαναν να διαφέρω.
Έπρεπε να κόψω εμένα. Ντάξει.
Ή έτσι με είχαν πείσει.
Με είχαν μάθει.

Κι όταν ήρθε η εφηβεία…
Άρχισα να κόβω μία – μία τις τελετουργίες. Όμως η ενέργεια που ξόδευα για να μην τις κάνω ήταν μεγαλύτερη από εκείνη που ξόδευα για να τις κάνω.
Κι έτσι άρχισαν τα ψυχολογικά προβλήματα με κύριο σύμπτωμα τους βασανιστικούς ψυχαναγκασμούς.
Φυσικά ήταν αδύνατο να κάνω σχέση. Γύρω στα 11 ήμουν, θυμάμαι, όταν με πήρε από το χέρι η Κατερίνα για να με βάλει στην ομάδα. Δεν της άρεσε να είμαι μόνος εκείνη την Πέμπτη.-ακόμα τους θυμάμαι και τη μέρα και το κορίτσι. –
Μετά εγώ ο ανεγκέφαλος την ερωτεύτηκα τρελά γιατί όπως πάντα παρερμήνευα συμπεριφορές. Κι αυτή φυσικά δεν με ξαναπήρε από το χέρι. Και σταμάτησα να μιλάω σε τρίτους παρά μόνο στους γονείς μου και τη γιαγιά μου.
Σε αυτή τη φάση και μέχρι τα είκοσί μου χρόνια, είμαι πεπεισμένος ότι δεν μπορώ να γίνω ζευγάρι.
Ή έτσι με είχαν πείσει.
Με είχαν μάθει.

Τώρα:
Είμαι 42. Είμαι ακόμα αυτιστικός.
Τώρα απολαμβάνω μεγάλη αποδοχή. Κάνω μια δουλειά που μου δίνει τεράστια αναγνώριση από το κοινό. – μη με ρωτήσετε ποια.-
Και όλοι επιζητούν την προσοχή μου, τη ματιά μου, τη γνώμη μου, την παρέα μου.
Όποιος με γνωρίζει ξέρει πως όλα τέλειωσαν. Όμως δεν είναι έτσι.
Η ζημιά που ασκούν…
τα λόγια που λένε, αυτά που λένε.
Τα μάτια που κοιτούν, όπως κοιτούν.
Τα δάχτυλα που δείχνουν… έτσι όπως δείχνουν.
Και η ιδέα όλων, που νομίζουν ότι εμείς οι αυτιστικοί δεν καταλαβαίνουμε, δεν υπάρχουμε, δεν ακούμε, δεν μιλάμε ούτε βλέπουμε
είναι…
Α Ν Υ Π Ο Λ Ο Γ Ι Σ Τ Η!

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΥΤΙΣΜΟ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ.
Όμως :
Η ευαισθητοποίηση για μένα δε λέει απολύτως τίποτα. Είναι πια πολύ εύκολο ό καθένας μας να μάθει για τον αυτισμό πολλά πράγματα οποτεδήποτε το θελήσει.
Για όσους δε με ξέρουν είμαι λογοθεραπευτής και τα τελευταία 21 χρόνια ασχολούμαι μόνιμα με τον αυτισμό και την αποδοχή του και θα συνεχίσω να το κάνω ακούραστα μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
Όμως :
Η αποδοχή και η ευαισθητοποίηση δεν έχουν να κάνουν με τη γνώση ή γνωριμία μας με τους αυτιστικούς ΑΛΛΑ:
Με τη βαθιά γνώση, μια για πάντα, του πόσο επηρεάζεται η απόδοση και η ευημερία των αυτιστικών από τη στάση του κόσμου. Από το πώς μιλάς σε έναν αυτιστικό. Από το πώς τον αντιμετωπίζεις. Από το τι περιμένεις από αυτόν .
Ή…
Να το θέσω καλύτερα του τι ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως μπορείς να περιμένεις από έναν αυτιστικό.
Καλό μήνα!
Καλή Πρωτομαγιά!
Καλή Ανάσταση!

Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2021. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.