Ένας φίλος…Φ
Εγώ…Ε
Φ : Τι ψωνίζει ο Μαρίνος κάθε Τρίτη που πηγαίνετε για ψώνια;
Ε :Μία σοκολάτα με άρωμα λεμόνι.
Φ: Ο καημένος… Ξέρεις, ποτέ δεν την τρώει τη γεύση αυτή!
Ε:
Είναι Τρίτη.
Λάμπουν τα μάτια του. Το στόμα του δεν κλείνει ποτέ εξαιτίας του πλατιού χαμόγελου που δεν τελειώνει ποτέ. Βγαίνει πρώτος. Ζητάει από την Κατερίνα το χαρτζιλίκι του. Δεν πετυχαίνει με την πρώτη το όνομά της μα φτάνει που το πετυχαίνει. Θαρρείς είναι παιχνίδι. Στο τέλος της συναλλαγής λέει ευχαριστώ. «Παρακαλώ» εκείνη και ύστερα «γεια». Χαιρετιούνται.
Δύο – τρία πηδήματα στο πλατύσκαλο και κατεβαίνει τρέχοντας. Ο Μαρίνος είναι δεκατεσσάρων.
«Βαγγέλη, έλα!» Φωνάζει, αν κολλήσω κάπου κι εγώ στην αυλή.
Πρώτα φώναξε «Βαγγέλη» και μετά μπαμπά και μάμα. Και δεν είναι ότι αγάπησε εμένα περισσότερο.
«Έλα!» μου λέει, «πάμε αριστερά.»
Περνάει το πρώτο μικρό δρομάκι. Πάντα θα βρει να κοιτάξει κάτι με δέος απέναντι ψηλά. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τι. Κάποιες φορές θα αφοσιωθεί τόσο που ξεχνά να ελέγξει τον δρόμο.
Του το θυμίζω εγώ.
Στο τέλος του παράδρομου το ίδιο σκυλί του γαυγίζει ξανά και ξανά. Εκείνος ξεκαρδίζεται. Είναι μεσημέρι και το γέλιο του αντιλαλεί δύο με τρία τετράγωνα μακριά. Πάνε περισσότερο από δύο χρόνια και πάντα τα συναισθήματα και των δυο τους είναι το ίδιο δυνατά.
Δυνατό γέλιο – δυνατό γάβγισμα.
Γεμάτα ψυχή και τα δύο. Ακολουθώ κι εγώ.
Και τα δυο δυναμώνουν ρυθμικά.
Δε με νοιάζει η διατάραξη της κοινής ησυχίας. Μόνο μη λείψει κάποτε το σκυλί με νοιάζει.
Ειλικρινά.
Περνάμε την διάβαση προσεκτικά. Πλησιάζοντας τις λεμονιές τραβάει μια γερή τζούρα οξυγόνου για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερο άρωμα λεμονανθών γίνεται. Την Άνοιξη. Το ίδιο κάνει το καλοκαίρι και το φθινόπωρο… και το Χειμώνα.
Πάντα υπάρχουν αρώματα.
Γυρίζει το κεφάλι του στα δεξιά και με λοξές ματιές αντιλαμβάνεται πως είμαι δίπλα και πίσω του, όπως πάντα.
Κρυφογελά.
Κάνω δήθεν πως κάθομαι στο πεζούλι κι εκείνος μου φωνάζει «σήκω!»
Λατρεύω αυτή τη στιχομυθία. Είμαι σίγουρος πως το ίδιο κάνει κι εκείνος.
Άλλη μια τζούρα στη στροφή με τα γιασεμιά.
Κι άλλη μια έξω από το σούπερ μάρκετ.
Παντού υπάρχουν αρώματα.
Στο λιθόστρωτο θα πατήσει γελώντας στο κέντρο κάθε πέτρας και λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό θα κάνει να ανοίξει την κλειδωμένη πόρτα από το κέντρο ξένων γλωσσών. Λίγες φορές τη βρίσκει ανοιχτή και θέλει να εξερευνήσει αχόρταγα.
Κόβει ταχύτητα στην επόμενη μπάρα και διαλέγει τελετουργικά από ποιο σημείο θα πηδήξει πάνω.
Χαιρετά μπαίνοντας στο Σουπερμάρκετ. Τρέχοντας παίρνει όσο περισσότερα αρώματα μπορεί. Απορρυπαντικά, βούτυρο, χαρτί κουζίνας. Αφή των δαχτύλων του από όλες τις πόστες με τα μπισκότα και μία τρύπα από μία εξάδα νερών.
Όλα τα παραπάνω από δύο . Σαν κυνηγημένοι.
Και θα φτάσουμε στον πάγκο με τις σοκολάτες .
Θα μετρήσει τρεις φορές από το ένα έως το έξι. Και άλλοτε παίρνει την
τρίτη κι άλλοτε την τέταρτη. Χαρίζει στη στοίβα με τις σοκολάτες την καλύτερη άρθρωσή του. Στο τέσσερα προφέρει τον φθόγγο «σ» μόνο στο τέσσερα, μόνο σε αυτό τον πάγκο, μόνο σε αυτές τις σοκολάτες, μόνο σε αυτό το σουπερμάρκετ.
Μόνο.
Και τα δάχτυλά και των δύο χεριών του χορεύουν στο ρυθμό που βγάζει ό ήχος ανεβοκατεβαίνοντας.
Έχω μάθει απ ‘έξω εκείνο το τραγούδι.
Περιμένουμε στο ταμείο. Πληρώνει. Κάποιες φορές μας δίνουν τη σειρά τους.
« Γεια, καλά, ευχαριστώ, γεια σας!»
Σε όλο το δρόμο κουδουνίζει την σακούλα με τα κέρματα και τη σοκολάτα μέσα. Είναι πιο ήσυχος τώρα.
Τώρα δε μυρίζει γιασεμιά μήτε λεμόνια. Σαν να μην υπάρχουν αρώματα πια.
Εμένα ήδη μου λείπουν. Όταν φτάσουμε πίσω:
«Την άλλη εβδομάδα θα πάμε για ψώνια. Την άλλη.» Μου λέει, σοβαρά.
Δεν είναι η γεύση της σοκολάτας που εσύ μόνο γνωρίζεις.
Είναι η σκιά μου ανάμεσα στην δικιά του.
Είναι το άρωμα του γιασεμιού και της λεμονιάς. Είναι και τ ‘άλλα που δεν μπορώ να διακρίνω και το κάνει εκείνος για μένα.
Είναι η μαγεία των αριθμών.
Είναι το τραγούδι των δαχτύλων.
Είναι η ώρα που ο δείκτης διασχίζει το περιτύλιγμα της εξάδας.Είναι ο ήχος που βγάζει. Είναι η νίκη η δική μου και η δική του.
Είναι τα απορρυπαντικά, το χαμόγελο της πωλήτριας.
Είναι η θαμπάδα του λιθόστρωτου.
Είναι το γάβγισμα.
Είναι το γέλιο.
Είναι η ψυχή…
Είναι και όλα αυτά που είναι…
και δεν είναι πια.
Και άλλα πολλά που δεν ξέρεις.
Και δεν θα μάθεις ποτέ.
Δε χρειάζεται.
Ένα μόνο να ξέρεις αγαπημένε Φ.
Ο Μαρίνος δεν ήταν ποτέ καημένος.
Ο Μαρίνος είναι αυτιστικός και βρίσκει όσα εσύ δεν θα βρεις ποτέ σου.
Ο Μαρίνος ξέρει.
Δεν είναι η σοκολάτα.
Δεν είναι ο στόχος.
Δεν είναι ο τερματισμός.
Δεν είναι η γέννηση ούτε και ο θάνατος. Είναι η ζωή.
Δεν είναι η σοκολάτα.
Είναι η διαδρομή.
«Την άλλη εβδομάδα θα πάμε ξανά για ψώνια. Την άλλη.»
Ο Μαρίνος και κάθε Μαρίνος με μαθαίνει να ζω.
5 και σήμερα.
Μποχατζιάρ Σπ.Ευαγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός, Irlen Diagnostician-Clinic Director,INPP Sc Program
(C)All rights reserved. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. mpoxatziar.gr2021
