ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΒΗΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ!

27/11/2020

Να τα θάψω θέλω βαθιά, μα ξυπνούν μακάβρια και με τρομάζουν νύχτα και μέρα.
Να τα σβήσω θέλω, να τα κάψω!
Το στοιχειό της ατέλειωτης μοναξιάς μου όταν βρισκόμουν μόνιμα στο περιθώριο,
να πνίξω.
Να κάψω τους ίδρωτες προσπάθειας που έκανα για να σας χαιρετώ κι εσείς να με αφήνετε πίσω.
Να ουρλιάξω για τις ατέλειωτες πρόβες που έκανα για να σας μοιάσω,
για να γίνω για λίγο αποδεκτός. Όμως αργούσα και η παράσταση δεν ερχόταν ποτέ.
Πρόβες, πρόβες και πρόβες.
Να ουρλιάξω μέχρι να ματώσει το λαρύγγι μου για όλες εκείνες τις ώρες και τα ξενύχτια, μελετώντας τι πήγε λάθος με τη συμπεριφορά μου και την δικιά σας.
Κι εσάς να μη σας καίγεται καρφί.
Να ξεριζώσω πλακάκια που έλιωνα σε άθλια προαύλια με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά από φόβο.
Τον φόβο της κατάρρευσης, της ντροπής, του αισθήματος να νομίζεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις και να τα καταφέρνεις πάντα.
Δεν θέλω να τα καταφέρνω.
Δεν ήθελα.
Όσο τα κατάφερνα τόσο συνέχιζα εκεί μέσα.
Το προαίσθημα της κατάρρευσης που ήταν ψέμα, να κόψω σε χίλια κομμάτια.
Κάθε μέρα και πιο δυνατό.
Ολοένα περισσότερος πόνος και γίναμε φίλοι.
Εγώ κι αυτός. Ήθελα κι εσάς.
Μα,
συγχωρήστε με που δεν ήξερα πότε να γελάσω, πόσο να γελάσω και γιατί…
να γελάσω.
Να πετάξω στα σκουπίδια τις συγγνώμες που ποδοπατήσατε.
Όλες!
Και τα χαμόγελα που σας έδωσα και τις αγκαλιές που προσπάθησα και απομακρυνθήκατε.
Μακάρι να μη ζούσα ποτέ παιδί.
Ένα παιδί με αισθήματα ετοιμοθάνατα. Που δεν είχε τίποτα κοινό με κανέναν συνομήλικο.
Δεν έμοιαζε με κανέναν σας και κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις. Δεν ήξερε κανείς.
Ξέρεις τι είναι να πενθεί ένα παιδί μόνο;
Και να μην ξέρει καν τι… πενθεί.
Τι πενθεί;
Τι πενθούσα;
Θεέ μου, ακούω ακόμα τον κρότο του δέρματός μου από τον τρόμο για το μέλλον στο άκουσμα και μόνο του γλαφυρού διαλόγου….
«Τι τυχερός που είσαι… αυτά τα χρόνια θα τα θυμάσαι πάντα. Είναι τα καλύυυυυτερααα… ! Να το Ξέρεις!»
Και αφού το έλεγαν οι μεγάλοι κάτι θα ξέραν.
Τους πίστευα.
Κι έσφιγγα τα μάτια μου σφιχτά για να με πιάσει πονοκέφαλος, να ξεχαστώ.
Είναι πιο γλυκός ο πόνος τούτος από τον πόνο του αύριο. Με μεθάει κι ας μην έχω μεθύσει ποτέ μου. Κι ένα τσιριχτό «ιιιι» από την παιδική φωνή μου, τρύπαγε τα τύμπανα μου.
Τι γλυκά που πονούσα. Άλλος ένας πόνος γλυκός.
Θεέ μου!
Ήθελα να τελειώνω, αν είναι τα καλύτερα έτσι, πως θα είναι τα χειρότερα που έρχονται;
Να σβήσω τα παιδικά μου χρόνια θέλω.
Να σκίσω τα παπούτσια που έλιωνα γυρεύοντας παρέα, με μανία, με λύσσα.
Ταξιδεύοντας δρόμους μονάχος.
Ψάχνοντας.
Να εξαφανίσω τις φωνές της δασκάλας και του δάσκαλου και του καθηγητή και όλων. Όταν μου απεύθυναν το λόγο.
Να γεμίσω μώλωπες το παιδικό μου δέρμα που ξεγύμνωναν οι στιγμές που έπρεπε να μιλήσω στην τάξη και να σβήσω την φωτιά του προσώπου μου απ’ το κοκκίνισμα.
Να δείρω τις αγουροξυπνημένες φωνές που γελούσαν σε βάρος μου.
Να σβήσω τα παιδικά μου χρόνια.
Να γεμίσω τη μοναξιά σε όλο τον κόσμο ανάμεσα.
Να κλείσω εκείνα τα μάτια που με κοίταζαν με αηδία. Τι είχα κάνει;
Να ξεμαλλιάσω τους ψίθυρους των κοπελούδων δήθεν για να μην ακούσω την αποστροφή τους.
Δεν χρειάζεται να ακούσω.
Βλέπω.
Να πνίξω τη γεύση του καλοριφέρ που κάναμε παρέα.
Η μοναδική συντροφιά. Κρύο και καυτό, το ίδιο ζεστό ήταν πάντα.
Σιχάθηκα.
Να κουκουλώσω βαθιά συνομιλίες με δέντρα, αγκαλιές με λουλούδια.
Θέλω να σβήσω τα παιδικά μου χρόνια.
Και να ξεχάσω το πένθος που δεν ήξερα.
Ήταν το πένθος της διαφορετικότητάς μου.
Τώρα το ξέρω.
Τώρα είμαι ευτυχισμένος.
Έχω πολύ καλή δουλειά.
Είμαι αυτόνομος.
Είμαι επιτυχημένος..
Και μόνος.
Όπως πάντα.
Μυρίζω μοναξιά από αρχαίο σεντούκι.
Όμως δεν νιώθει κανείς πια αηδία μαζί μου. Και δεν θέλω σε κανέναν να μοιάσω.
Είμαι ευτυχισμένος, αυτόνομος, επιτυχημένος.
Και παλεύω μισοπεθαμένος ακροβατώντας στο τεντωμένο σχοινί των ψυχολογικών προβλημάτων μου.
Και ελπίζω κανείς να μην περάσει αυτά που πέρασα.
Από άγνοια.
Τώρα βλέπω.
Ας μου άναβε τότε κάποιος το φως.
Να μάθαινα πως ήμουν…
αυτιστικός.
Τότε που αρμένιζα αλώνια…
Θέλω να σβήσω όλα τα παιδικά μου χρόνια.
Μα φοβάμαι πως δε μου φτάνει
η ζωή που θα μένει.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. Mpoxatziar.gr2020, Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.

Επιστημονικός Υπεύθυνος:

Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος

Λογοθεραπευτής – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director –  trainer,   INPP  Sc. P.

Διευθυντής Πρότυπου Θεραπευτικού Κέντρου Πάτρας & Ινστιτούτου Ίρλεν Ελλάδας

INPP School Program (The Institute for Neuro-Physiological Psychology, Chester UK)

Θεραπευτής Lidcombe(Τραυλισμός προσχολικής ηλικίας – εκπαίδευση γονέων)

Ειδικευμένος στην Αμερική(Ιrlen Institute International HQ, L. Beach, USA)