Τον έλεγαν Πάνο. 8 χρονών. Μεγαλύτερο ύψος από εμένα και περισσότερο βάρος. Για φαντάσου… κι εγώ να πλησιάζω τα σαράντα.
Ξανθά μαλλιά μέχρι τους ώμους και μάτια μελιά. Σπάνια σε κοίταζε μα κάθε φορά ήταν αγγελικά. Εκείνο το παράπονο στα μάτια ήθελε να σου πει πολλά, μα δεν άξιζε τον κόπο.
Περπατούσε αργά. Εξερευνούσε κάθε πόντο του δωματίου μου με σοφία. Στα χέρια του κρατούσε πάντα μια κλωστή. Και ήταν η πιο καλή του φίλη.
Κανείς δεν είχε ακούσει τη φωνή του παρά μόνο στο κλάμα του που κι αυτό σπάνιζε σαν το νερό στην έρημο. Έκαιγαν τα βουβά δάκρυά του. Λίγες φορές ερχόταν στο μέρος σου, άρπαζε ευγενικά το χέρι σου και σε κοιτούσε με αφοσίωση. Τα έλεγε όλα. Οι λέξεις περίσσευαν.
Και το γέλιο του χρυσάφι ανεκτίμητο.
«Όλη μέρα, κι όλη νύχτα ακόμα, τα ίδια. Όρθιος ξεροσταλιάζει φτιάχνοντας ανόητους κύκλους με ανόητες κλωστές. Δεν ξέρω, δεν πιστεύω, δεν περιμένω τίποτα! Δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό το παιδί!»
-η μητέρα-
«Έχω παραιτηθεί. Δεν υπάρχει σωτηρία. ‘Όσο πάει και χειροτερεύει. Τα ενδιαφέροντά του με αηδιάζουν πια. Ευτυχώς που η δουλειά μου ανθίζει και μπορώ να ασχολούμαι ψυχή και σώμα. Ας γίνει ότι θέλει.»
-ο πατέρας.-
«Δεν μπορώ να παίξω μαζί του. Κάποιες φορές μου φαίνονται πολύ διασκεδαστικά τα παιχνίδια του με τις κλωστές μόνο που ο μπαμπάς και η μαμά θέλουν να του τα κόψουν. Δεν είναι καλό που τα κάνει, το ξέρω. Τον παίρνουν όλο και πιο πολύ μακριά μας. Πρέπει να μιλήσει ο Πάνος. Πρέπει να είναι μαζί μας…»
-ο αδερφός-
«Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι του συμβαίνει. Ήμουν πολύ μεγάλη όταν γεννήθηκε. Τώρα πια, λυπάμαι που το λέω, δεν θέλω καν να μιλάω για εκείνον. Σαν να ντρέπομαι… λυπάμαι για μένα και για εκείνον.»
-η αδερφή-
«Και να παραμείνει έτσι μουγκό βρε παιδιά; Κλαίει η ψυχούλα μου για χάρη του. Με αυτό το μαράζι θα πάω…»
-Η γιαγιά-
«Είναι Γολγοθάς, είναι βάσανο, μαρτύριο είναι! Μακάρι να μην μαθαίναμε ποτέ για τον αυτισμό του. Μακάρι να μην τον είχε.»
-Η οικογένεια-
<<Εμένα δε με ρώτησε κανείς. Δε μιλάω εγώ. Αισθάνομαι όμως. Και νιώθω. Μακάρι να μπορούσατε νε με νιώσετε κι εσείς. Μακάρι να ξέρατε πως θέλω να είμαι μαζί σας. Πως είμαι μαζί σας…
Αισθάνονται και οι γίγαντες!>>
-ο Γίγαντας-
Και κάποια μέρα κάποιος πίστεψε στους Γίγαντες. Κάποιος πίστεψε σε εκείνον. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Και όλα άλλαξαν!
-Ευάγγελος Σπ. Μποχατζιάρ-
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2020, Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
