ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΑΥΜΑΖΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

03/09/2020

Κι ακόμα πιο πολύ τις μητέρες.
Μητέρες που γέννησαν κι ανέστησαν άντρες και γυναίκες. Μητέρες που γέννησαν ήρωες. Που γεννήσανε λαό.
Μητέρες που είδανε τα μωρά τους ανήμπορα ,μα, κλείσανε τα μάτια για να μην το πιστέψουν.
Και τις άλλες που τα κλείσανε για να ονειρευτούν… επειδή χάνοντας το σπλάχνο από την αγκαλιά τους έμειναν για πάντα μάνες. Κι ας μην μεγάλωσαν ποτέ παιδιά.
Έτσι κι αλλιώς όταν χρίζεσαι τον τίτλο δεν τον αποχωρίζεσαι ποτέ.
Εγώ είμαι ένας ευλογημένος άντρας.
Γιατί;
Γιατί έχω πάντα στο πλευρό μου την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, Gewrgia.
Γιατί έκανα μαζί της δύο κόρες και δυο γιούς.
Γιατί από έφηβος σπούδασα μια επιστήμη που κατακλυζόταν από γυναίκες. Και επαγγελματίας…
Έμαθα να μοιράζομαι τα αισθήματα τα πιο βαθιά. Εκείνα που πηγάζουνε από γυναικείες καρδιές μητέρων. Μητέρων ηρώων. Γυναικών – ηρώων. Που προσπαθούν να σταθούν δίπλα σε «δύσκολα» παιδιά, βράχοι.
Που σφίγγουνε τα δόντια όχι για να μην κλάψουν. Για να γελάσουν…
Ψεύτικα.
Μια μάνα, μια αδερφή, μια θεία, μια γιαγιά, μια νονά,
μια φίλη…
Η ίδια κραυγή έβγαινε από όλες τις θολά μελαγχολικές, γεμάτες μυστήριο, ματιές τους . Θολές από την κούραση και τον πόνο. Μυστηριώδεις από τις σκέψεις τις τρελές. Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες.
Και οι ματιές
και οι κραυγές.
Έμαθα να πονώ αυτές και το παράπονο των παιδιών τους μέσα από την δουλειά που λατρεύω.
Είμαι πολύ υπερήφανος για όλες τους.
Για εκείνες που δουλεύουμε μαζί καθημερινά τα παιδιά τους, σκληρά.
Εκείνες που είναι πολύ κοντά και πολύ μακριά.
Εκείνες που δε με είδανε ποτέ από κοντά. Κι αυτές που περάσαν και με ξέχασαν.
Όλες.
Πολύ συχνά με κάνουν να θέλω να πλημμυρίζω δάκρυα. Πολλές φορές με κάνουν να ανατριχιάζω από δέος.
Όπως την εβδομάδα τούτη. Όπως τώρα.
Όσοι είναι φίλοι μου στο διαδίκτυο θα παρατήρησαν μία πρόσφατη δημοσίευση που έκανα για τους αγαπημένους αυτιστικούς φίλους μου.
Κατακλύστηκα από προσωπικά μηνύματα και σχόλια μαμάδων, και όχι μόνο, που έτρεξαν να αγκαλιάσουν σφιχτά τα παιδιά τους. Έτρεξαν να τα φιλήσουν. Κι ας κοιμόντουσαν μερικά…
Νιώθω το θαύμα της ανθρώπινης φύσης να με κατακλύζει.
Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που γράφοντας μερικές μόνο λέξεις, προκάλεσα τόσο όμορφα συναισθήματα και εικόνες. Μιας μάνας να αγκαλιάζει τα παιδιά της.
Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πιο ηρωικό από τούτο.
Θέλω να ευχαριστήσω ΟΛΟΨΥΧΑ τις μαμάδες που το μοιράστηκαν αυτό μαζί μου.
Θέλω να ευχαριστήσω κάθε μάνα και κάθε γυναίκα.
Επειδή ομορφαίνει ο κόσμος μας.
Επειδή μυρίζουμε ανθρωπιά.
Επειδή απλά είσαστε έτσι.
Θέλω να σας ευχηθώ να μη λυγήσετε ποτέ. Γιατί είστε βράχοι.
Κάθε μάνα, κάθε γυναίκα είναι βράχος. Δεν το πιστεύετε…
Και είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που σας κάνει ακόμα πιο πολύ…
«βράχους».
Βράχοι για την αγάπη, βράχοι για την υπομονή, βράχοι για τη συγχώρεση, βράχοι για την δύναμη.
Βράχοι για όλα…
Βράχοι επειδή μπορείτε να ξυπνάτε τα δυνατά αισθήματα που εμείς οι άντρες κρύβουμε…
Μπροστά στα δυο σας μάτια,

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!

Καλημέρα στους βράχους λοιπόν!

Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος

Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.

©All rights reserved.