ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σ’ εσένα…
που με ανέχτηκες.
Κι έγινες ο άνθρωπός μου.
Γίναμε οικογένεια. Ανέχτηκες εμένα,
που δεν ήξερα πότε και αν, πρέπει να σου πω σ’ αγαπώ.
Που δεν ήξερα πότε και πώς να σε αγγίζω.
Που δεν ήξερα πως και γιατί να σε κοιτάζω στα μάτια. Δεν ήξερα αν πρέπει να σου χαμογελώ.
Ανέχτηκες εμένα που ακόμα και το φύλο ήταν ρευστό για μένα…
Πόσα άλλα…
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κι εσένα φίλε.
Αγαπημένε.
Που από την Τρίτη κιόλας Δημοτικού άντεξες να κάθεσαι στο ίδιο θρανίο μ’ εμένα.
Άντεξες εμένα… και τις
ατέλειωτες,
αμήχανες,
στιγμές σιωπής μου που δεν μπορούσες να εξηγήσεις. Ούτε κι εγώ μπορούσα. Δεν μπόρεσα πότε.
Σε ευχαριστώ αγαπημένε φίλε που όταν όλη η υπόλοιπη τάξη κάρφωνε μαχαίρια στην καρδιά μου κοροϊδεύοντάς με περίτρανα…
εσύ σώπασες. Σκέφτηκα να δώσω τέλος σε εκείνη τη ζωή που ζούσα.
Πόσο αγαπημένος είσαι…
Κι εσένα αγαπημένε Δάσκαλε, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θα σου πω…
Γιατί ξύπνησες την φλόγα που έκρυβα μέσα μου… κι έγινε φωτιά.
Ξέρεις πόσο απάλυνες τις πληγές μου κάνοντάς με να ξεχνώ την λάθος ζωή μου;
Δεν ξέρεις. Μπορεί και να με έχεις ξεχάσει.
Όμως εγώ σε… ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Εσένα που βρήκες αυτό το « κάτι» από την δουλειά μου και το ταλέντο μου σε αυτήν. Και τώρα μπορείς να με λες επιτυχημένο. Εσύ και οι άλλοι. Εγώ δεν ξέρω τι θα πει αυτό.
-επιτυχημένος-
Πάντως ξέρω ότι ο αυτισμός μου, μού έδωσε ένα προνόμιο που εσύ βρήκες. Γι αυτό…
Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ βαθιά, εργοδότη!
Θέλω να ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ κι εσένα.
Που ποτέ δεν απάντησα στην ώρα μου σε ότι μου έλεγες.
Που πολλές φορές δεν απάντησα καν. Τις περισσότερες νόμιζες πως δε σε άκουγα.
Δε χαμογέλασα που χαμογέλασες. Δεν αγκάλιασα που αγκάλιασες. Δε μίλησα που μίλησες. Κί όμως εσύ…
και μίλησες
και αγκάλιασες
και χαμογέλασες.
Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ παιδί μου!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε…
Γιατί σε όλη την βαθιά θλίψη της διαφορετικής ταυτότητάς μου, σε όλον εκείνον τον αργό και βασανιστικό θάνατο δίχως τέλος, βρήκα λίγο χώρο με οξυγόνο και φως.
Κι έτσι κατάφερα να ανθίσω και να γίνω ένας σπάνιος ανθός. Που κάποιοι εκτίμησαν.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ εσένα…
Κόσμε.
Χάρη σε εσένα βρίσκομαι ακόμα εδώ και σας μιλώ.
Δεν φοβάμαι πια για μένα.
Λυπάμαι μόνο.
Λυπάμαι γιατί για πολλά χρόνια δεν είχα χώρο. Δεν είχα φως. Δεν είχα οξυγόνο.
Δεν μου έδινες χώρο κόσμε.
-Δε κρατώ κακία.-
Κι έχω πληγές βαθιές στην ψυχή μου μέσα. Αγιάτρευτες. Ξέρεις, μερικές μαχαιριές δεν κλείνουν ποτέ. Μόνο πονούν πιο πολύ.
Και λυπάμαι ακόμα πιο πολύ γιατί ξέρω καλά ότι υπάρχουν πολύ σαν κι εμένα κι άλλοι τόσοι πολλοί που θα γεννηθούν.
Δεν θέλω να περάσουν ότι πέρασα…
Αλήθεια!
Δεν κρατάω κακία.
Μόνο μια χάρη θέλω…
Μάθε να δίνεις λίγο χώρο κόσμε, σε παρακαλώ!
Δώσε και παραπάνω από όσο νομίζεις. Ξέρεις ,όσο πιο πολύ χώρο δίνεις από τον δικό σου τόσο πιο πολύ παίρνεις εσύ. Τόσο πιο ελεύθερος γίνεσαι.
Μη φεύγεις!
Δεν άκουσες να σου λέω…
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Που με άκουσες,
κόσμε.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved.
